Ηρακλής,σημείο Μηδέν.

Μια από τις ιστορικότερες ομάδες της Ελλάδας, αν όχι η ιστορικότερη, είναι και επίσημα στην  Football League. Προφανώς και όταν μιλάμε για ιστορία μιας ομάδας δεν εννοούμε μόνο τίτλους ή αποτελέσματα που κατά καιρούς είχε, ούτε φυσικά για σπουδαίες φυσιογνωμίες που φόρεσαν την φανέλα της. Φυσικά και όλα αυτά είναι κομμάτι της Ιστορίας αλλά δεν είναι μόνο αυτά.

Ο Ηρακλής ιδρύθηκε το 1908, μία περίοδο που ακόμα ο Βορράς ήταν στην κατοχή των Τούρκων συνεπώς ο λόγος ίδρυσης του προφανώς δεν ήταν το ποδόσφαιρο. Στην αρχή ως σύλλογος απαριθμούσε 50-60 μέλη και είχε οριστεί ως λέσχη φιλόμουσων με σκοπό τα μέλη του συλλόγου να συγκεντρώνονται και να συντονίζουν τον αγώνα ενάντια στους Τούρκους. Ο Σύλλογος μεγάλωνε πολύ γρήγορα και πλέον δεν μπορούσε να λειτουργεί ως λέσχη φιλόμουσων. Έτσι η ιδέα να ιδρύσουν, για τα μάτια του κόσμου, ποδοσφαιρικό σωματείο ήταν η μόνη που μπορούσε να καλύψει όλο τον αριθμό των μελών. Έτσι λοιπόν, το 1908  ιδρύθηκε ποδοσφαιρικός σύλλογος Ηρακλής.

Σίγουρα ο υποβιβασμός για μια ομάδα σαν τον Ηρακλή είναι κάτι βαρύ για να το χωνέψουν (πρώτοι) οι οπαδοί και φίλοι του Ηρακλή, αλλά ας ελπίσουμε ότι θα είναι η αρχή για την πραγματική κάθαρση στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Κάθε αρχή και δύσκολη λένε αλλά κάπου πρέπει να γίνει. Να υπενθυμίσουμε ότι ομάδες όπως η Juventus πριν μερικά χρόνια βρέθηκε στην Β Εθνική της Ιταλίας χωρίς.. πολλά πολλά. Κανένας δεν … σεβάστηκε την Ιστορία ή τους τίτλους και το κύρος της ομάδας. Κανένας όμως δεν βγήκε και στον δρόμο σηκώνοντας Ελβετικές Γαλλικές ή οποιασδήποτε άλλης χώρας την σημαία.

Συμφωνώ απόλυτα με το άνοιγμα  των φακέλων ΌΛΩΝ των ομάδων, και την επιβολή τιμωρίας σε όποια είναι παράνομη. Συμφωνώ με την εκ βαθέων αναδιαμόρφωση του Ελληνικού ποδοσφαίρου σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο. Διαφωνώ κάθετα όμως στην λογική του «γιατί εγώ και όχι αυτός» καθώς επίσης και στην αμαύρωση του ονόματος μιας ομάδας με οποιονδήποτε τρόπο.

Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου

"Η 3^η μέρα του Μάη έχει καθιερωθεί από το 1993 ως Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας σε ανάμνηση της Διακήρυξης του Βίντχουκ, μία έκκληση αφρικανών δημοσιογράφων το 1991 για ελεύθερα, ανεξάρτητα και πλουραλιστικά Μ.Μ.Ε. Η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας μάς υπενθυμίζει τη σπουδαιότητα της προστασίας του θεμελιωδών δικαιωμάτων της ελευθερίας της έκφρασης και της ελευθερίας του Τύπου".*

Μήπως όμως σήμερα έχει παρεξηγηθεί η έννοια της ελευθερίας της έκφρασης και ελευθερίας του τύπου? Μήπως κάποιοι έχουν υπερβεί τα εσκαμμένα? Μήπως η δύναμη που δίνει ο Τύπος και με το πρόσχημα της ελευθερίας του Λόγου γίνεται χειραγώγηση και τυφλή καθοδήγηση των μαζών χωρισμένων σε στρατόπεδα?

Τα Μ.Μ.Ε. , έχοντας  κατοχυρώσει (άτυπα) τον τίτλο της “4^ης Εξουσίας”, αποδεικνύονται κάτι παραπάνω από αυτό. Έχοντας ξεχάσει τον ρόλο που έχουν κληθεί να παίξουν, οδηγούν σαν “ποιμένες” το κοπάδι τους εκεί που θέλουν, συνήθως μακριά από την ρίζα των προβλημάτων. Σκεπάζουν, κουκουλώνουν, κρύβουν την αλήθεια, ή φανερώνουν μέρος αυτής.  

Πολιτικοί, Δικαστικοί, Αθλητικοί παράγοντες άλλοτε “φανφαρολογώντας”, άλλοτε εξαγγέλλοντας ή με όποιον άλλο τρόπο, χρησιμοποιούν ως σκαλοπάτι την Ελευθερία του Λόγου  και με την βοήθεια των Μ.Μ.Ε. γίνονται πιο δυνατοί, πιο ανεξέλεγκτοι.

Μήπως είναι καιρός να αλλάξει αυτό? Μήπως πρέπει κάποιος να υπενθυμίσει τον λόγο ύπαρξης των Μ.Μ.Ε? Μήπως είναι επιτέλους καιρός για μια ουσιαστική αλλαγή σε όλα τα κοινωνικοπολιτικά επίπεδα? Μήπως….

"Η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας μάς υπενθυμίζει τη σπουδαιότητα της προστασίας του θεμελιωδών δικαιωμάτων της ελευθερίας της έκφρασης και της ελευθερίας του Τύπου, όπως κατοχυρώνονται από το άρθρο 19 της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ, αλλά και από το Σύνταγμά μας. Χωρίς αυτά τα δύο θεμελιώδη δικαιώματα, η Δημοκρατία είναι κενή περιεχομένου".*

*Πηγή: http://www.sansimera.gr/worldays/19

ps: Σήμερα έφυγε ο Μεγαλύτερος Άνθρωπος, ο δικός μας Άνθρωπος, ο Θανάσης Βέγγος. Ήσυχα και αθόρυβα μα τόσο βροντερά. Καλό ταξίδι..

Τις πταίει?

Κοιτώντας τα πρωτοσέλιδα των σημερινών αθλητικών εφημερίδων, ακούγοντας απόψεις φιλάθλων-οπαδών στο ραδιόφωνο αλλά και συζητώντας με φίλους είτε πραγματικούς είτε "ηλεκτρονικούς" μία απορία που βασανίζει καιρό τον κόσμο του αθλητισμού σφηνώθηκε στο μυαλό μου. Ποιος φταίει ή μάλλον καλύτερα τι φταίει?

Η ερώτηση μάλλον ρητορική είναι καθώς είμαι σίγουρος ότι πάρα πολλοί αναρωτήθηκαν, πολλοί ασχολήθηκαν, κανένας όμως δεν βρήκε μια απάντηση που θα έλυνε το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα.

Αφορμή για τον προβληματισμό μου ήταν όπως είναι φυσικό τα τελευταία επεισόδια στον αγώνα του τελικού κυπέλλου Ελλάδος. Γιορτή ή ντροπή? Αν και σίγουρα ο υγιής ανθρώπινος νους θα το ονόμαζε ντροπή, υπάρχουν και απόψεις που... διαφωνούν. Δικαίωμα του καθενός και μάλιστα αναφαίρετο να έχει την άποψη του και να την στηρίζει με τα δικά του επιχειρήματα. "Το δικαίωμα όμως να λες τη γνώμη σου δεν συνεπάγεται αυτόματα το δικαίωμα να σε παίρνουν στα σοβαρά". 

Δυστυχώς στη χώρα μας κάποιοι έχουν παρεξηγήσει τις  έννοιες ελευθερία, άποψη, ηθική. Στο βωμό του "Vincere est totum" ( μτφρ: το να νικάς είναι το παν) καταστρατηγείται κάθε έννοια ηθικής και ελευθερίας με αποτέλεσμα η άποψη να διαφοροποιείται ανάμεσα σε νικητή και ηττημένο. Αποτέλεσμα αυτού? Μα τι άλλο πέρα από την σύγκρουση? Σύγκρουση αναπόφευκτη, σύγκρουση ισχυρή με ένα κόστος μέχρι στιγμής πολύ μικρό αναλογικά με το μέγεθος της. Μέχρι στιγμής. 

Όταν κατανοήσουμε όλοι ότι στον αθλητισμό υπάρχει νικητής και ηττημένος και χωρίς τον έναν δεν υπάρχει ο άλλος, ότι η βία δεν φέρνει αλλαγή αλλά μειώνει την αξία του ίδιου παιχνιδιού ίσως τότε να βαδίσουμε σε άλλα μονοπάτια, διαφορετικά αν όχι καλύτερα. Τότε μόνο θα έχουμε δικαίωμα να μιλάμε για ποιότητα, για θέαμα, για αθλητισμό. 

Αλλά κατανόηση σημαίνει και ορθή χρησιμοποίηση του μυαλού και της σκέψης. Όταν πάψουν να υπάρχουν άνθρωποι-δημαγωγοί, "διαμορφωτές" μυαλών και "καθοδηγητές" σκέψεων τότε θα υπάρξει αλλαγή. Αλλαγή που θα επηρεάσει όλη την κοινωνία. Αλλαγή πραγματική που όταν επέλθει θα ρίξει φως στο ερώτημα ΠΟΙΟΣ ή ΤΙ ΕΦΤΑΙΓΕ..