Όταν τα όρια (σου) ξεπερνιούνται

Είναι στιγμές που νομίζεις πως η ανθρώπινη βλακεία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ωστόσο με μεγάλη έκπληξη και συνάμα απογοήτευση βλέπεις πως ο νους του «βλάκα» μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκθέσει την όποια πεποίθηση ή σκέψη που μπορεί να κάνεις. Είναι απίστευτο το γεγονός πως με εξαιρετική ευκολία καταστρατηγείται κάθε λογικό επιχείρημα κάθε ατράνταχτη απόδειξη που να στηρίζει ότι λες, απλά και μόνο αφήνοντας κάποιον να συζητήσει μαζί σου.

Φυσικά ο διάλογος και η σζήτηση ακόμα και η αντιπαράθεση (όσο σφοδρή και να είναι) όταν γίνεται από ανθρώπους που έχουν τη (στοιχειώδη) διάθεση να ακούσουν τι έχει να τους πει ο συνομιλητής τους είναι δυνατό (όχι δεδομένο) να οδηγήσει σε έναν εποικοδομητικό επίλογο. Το «τέλος» μιας τέτοιου είδους συνομιλίας θα αφήσει μια αίσθηση ολοκλήρωσης, καθώς θα έχεις ακουστεί έχοντας ακούσει και το αντίστροφο.

Βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά, αυτή που καταστρέφει κάθε όρεξη να μιλήσεις να ακουστείς θεωρώντας πως όχι απλώς χάσιμο χρόνου είναι αλλά κατασπατάληση λεπτών ζωής. Το δύσκολο σε μια τέτοια κατάσταση είναι να την αποφύγεις. Αν μπορείς είσαι τυχερός. Αν όχι τότε ακόμα και η αδιαφορία σου να κάνεις εσύ αυτήν την κουβέντα θα μεταφερθεί λίγο δίπλα σου εκεί που ακόμα και να μην θες να συμμετάσχεις είσαι εξαναγκασμένος να ακούς, να ξανακούς και να ξανακούς… Η ιστορία έχει δείξει πως κανείς βλάκας δεν ηττήθηκε ποτέ παρά μόνο από τον χρόνο.

Το μείζον ζήτημα είναι να μην εκτίθεσαι  σε υπερβολική βλακεία διότι τότε, δύο άσχημα τινά θα συμβούν. Ή θα βυθιστείς σε ένα πηγάδι ανείπωτης βλακείας παρασυρόμενος από τον .. συνομιλητή σου ή θα βρεθείς σε μια δύνη του χρόνου που θα σε μεταφέρει πολλά χρόνια μπροστά και όταν προσπαθήσεις να δεις τι έγινε στο παρελθόν σου θα συνειδητοποιήσεις (αργά πλέον) πως νικήθηκες και συ από τον χρόνο. Τον χρόνο που χαράμισες προσπαθώντας να πείσεις τον εαυτό πως μπορείς να είσαι νικητής απέναντι στον καθένα.

Και η ζωή κυλά, σε μονοπάτια δύσκολα..

   Η κατάρρευση του κοινωνικοπολιτικού συστήματος στην Ελλάδα πλέον, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Πολιτική, πολιτισμός, αθλητισμός, τα πάντα βρίσκονται σε μια πτωτική-φθίνουσα πορεία. Έχουν φτάσει σε τόσο εξευτελιστικά επίπεδα όλα και είναι άξιο απορίας πως και γιατί αφήσαμε να φτάσουν τα πράγματα ως εδώ.

   Το πρόβλημα είναι μεγάλο, λύσεις δεν φαίνονται να υπάρχουν και το μέλλον στην χώρα μας, εάν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε μέλλον σαν χώρα, διαφαίνεται δυσοίωνο. Οι πολιτικοί και αθλητικοί θεσμοί καταποντίζονται σε μια άβυσσο πλεονεξίας, εγωισμού και εγωκεντρισμού. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το καλό του συνανθρώπου, του συναδέλφου, του συναθλητή. Η βολή μας και η... "πάρτη" μας πάνω απ' όλα. Βέβαια αν το καλοσκεφτείς πάντα ως λαός στο ίδιο μοτίβο κινούμασταν. Απλά τώρα που οι περισσότεροι μένουμε στην απέξω και ξεβολευόμαστε, τα πάντα γίνονται τόσο γρήγορα και τόσο απροκάλυπτα και μας... κακοφαίνεται.. Πόσοι άλλωστε δεν είχαμε μιλήσει για τα στημένα παιχνίδια σε αθλητισμό και σε πολιτική? Πόσοι δεν είχαμε ψιθυρίσει μεταξύ μας τα περί μαύρου χρήματος από στοίχημα ή από "υποβρύχια"?

  Για το λόγο αυτό συνένοχοι είμαστε όλοι, είτε γιατί κλείναμε τα μάτια παριστάνοντας τους αδιάφορους, είτε γιατί σφυρίζαμε αδιάφορα αφού είχαμε τα προβλήματα μας.. λυμένα.. Ως συνένοχοι λοιπόν πρέπει να τιμωρηθούμε προς παραδειγματισμό. Όλοι εμείς οι απλοί αδιάφοροι και "αδιάφθοροι" πολίτες. Όχι οι 300, ούτε οι 70-80 100 του στοιχήματος. Όχι αυτοί γιατί πολύ απλά δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το να εκμεταλλευτούν το ελεύθερο που εμείς τους δώσαμε. Η δικιά τους τιμωρία θα έρθει όταν ανοίξουμε τα μάτια μας δούμε την πραγματικότητα και αποβάλλουμε μια για πάντα τον ωχαδελφισμό την αδιαφορία και κάθε τι που μας έχουν φτάσει στον πάτο που βρισκόμαστε...

Ηρακλής,σημείο Μηδέν.

Μια από τις ιστορικότερες ομάδες της Ελλάδας, αν όχι η ιστορικότερη, είναι και επίσημα στην  Football League. Προφανώς και όταν μιλάμε για ιστορία μιας ομάδας δεν εννοούμε μόνο τίτλους ή αποτελέσματα που κατά καιρούς είχε, ούτε φυσικά για σπουδαίες φυσιογνωμίες που φόρεσαν την φανέλα της. Φυσικά και όλα αυτά είναι κομμάτι της Ιστορίας αλλά δεν είναι μόνο αυτά.

Ο Ηρακλής ιδρύθηκε το 1908, μία περίοδο που ακόμα ο Βορράς ήταν στην κατοχή των Τούρκων συνεπώς ο λόγος ίδρυσης του προφανώς δεν ήταν το ποδόσφαιρο. Στην αρχή ως σύλλογος απαριθμούσε 50-60 μέλη και είχε οριστεί ως λέσχη φιλόμουσων με σκοπό τα μέλη του συλλόγου να συγκεντρώνονται και να συντονίζουν τον αγώνα ενάντια στους Τούρκους. Ο Σύλλογος μεγάλωνε πολύ γρήγορα και πλέον δεν μπορούσε να λειτουργεί ως λέσχη φιλόμουσων. Έτσι η ιδέα να ιδρύσουν, για τα μάτια του κόσμου, ποδοσφαιρικό σωματείο ήταν η μόνη που μπορούσε να καλύψει όλο τον αριθμό των μελών. Έτσι λοιπόν, το 1908  ιδρύθηκε ποδοσφαιρικός σύλλογος Ηρακλής.

Σίγουρα ο υποβιβασμός για μια ομάδα σαν τον Ηρακλή είναι κάτι βαρύ για να το χωνέψουν (πρώτοι) οι οπαδοί και φίλοι του Ηρακλή, αλλά ας ελπίσουμε ότι θα είναι η αρχή για την πραγματική κάθαρση στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Κάθε αρχή και δύσκολη λένε αλλά κάπου πρέπει να γίνει. Να υπενθυμίσουμε ότι ομάδες όπως η Juventus πριν μερικά χρόνια βρέθηκε στην Β Εθνική της Ιταλίας χωρίς.. πολλά πολλά. Κανένας δεν … σεβάστηκε την Ιστορία ή τους τίτλους και το κύρος της ομάδας. Κανένας όμως δεν βγήκε και στον δρόμο σηκώνοντας Ελβετικές Γαλλικές ή οποιασδήποτε άλλης χώρας την σημαία.

Συμφωνώ απόλυτα με το άνοιγμα  των φακέλων ΌΛΩΝ των ομάδων, και την επιβολή τιμωρίας σε όποια είναι παράνομη. Συμφωνώ με την εκ βαθέων αναδιαμόρφωση του Ελληνικού ποδοσφαίρου σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο. Διαφωνώ κάθετα όμως στην λογική του «γιατί εγώ και όχι αυτός» καθώς επίσης και στην αμαύρωση του ονόματος μιας ομάδας με οποιονδήποτε τρόπο.

Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου

"Η 3^η μέρα του Μάη έχει καθιερωθεί από το 1993 ως Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας σε ανάμνηση της Διακήρυξης του Βίντχουκ, μία έκκληση αφρικανών δημοσιογράφων το 1991 για ελεύθερα, ανεξάρτητα και πλουραλιστικά Μ.Μ.Ε. Η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας μάς υπενθυμίζει τη σπουδαιότητα της προστασίας του θεμελιωδών δικαιωμάτων της ελευθερίας της έκφρασης και της ελευθερίας του Τύπου".*

Μήπως όμως σήμερα έχει παρεξηγηθεί η έννοια της ελευθερίας της έκφρασης και ελευθερίας του τύπου? Μήπως κάποιοι έχουν υπερβεί τα εσκαμμένα? Μήπως η δύναμη που δίνει ο Τύπος και με το πρόσχημα της ελευθερίας του Λόγου γίνεται χειραγώγηση και τυφλή καθοδήγηση των μαζών χωρισμένων σε στρατόπεδα?

Τα Μ.Μ.Ε. , έχοντας  κατοχυρώσει (άτυπα) τον τίτλο της “4^ης Εξουσίας”, αποδεικνύονται κάτι παραπάνω από αυτό. Έχοντας ξεχάσει τον ρόλο που έχουν κληθεί να παίξουν, οδηγούν σαν “ποιμένες” το κοπάδι τους εκεί που θέλουν, συνήθως μακριά από την ρίζα των προβλημάτων. Σκεπάζουν, κουκουλώνουν, κρύβουν την αλήθεια, ή φανερώνουν μέρος αυτής.  

Πολιτικοί, Δικαστικοί, Αθλητικοί παράγοντες άλλοτε “φανφαρολογώντας”, άλλοτε εξαγγέλλοντας ή με όποιον άλλο τρόπο, χρησιμοποιούν ως σκαλοπάτι την Ελευθερία του Λόγου  και με την βοήθεια των Μ.Μ.Ε. γίνονται πιο δυνατοί, πιο ανεξέλεγκτοι.

Μήπως είναι καιρός να αλλάξει αυτό? Μήπως πρέπει κάποιος να υπενθυμίσει τον λόγο ύπαρξης των Μ.Μ.Ε? Μήπως είναι επιτέλους καιρός για μια ουσιαστική αλλαγή σε όλα τα κοινωνικοπολιτικά επίπεδα? Μήπως….

"Η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας μάς υπενθυμίζει τη σπουδαιότητα της προστασίας του θεμελιωδών δικαιωμάτων της ελευθερίας της έκφρασης και της ελευθερίας του Τύπου, όπως κατοχυρώνονται από το άρθρο 19 της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ, αλλά και από το Σύνταγμά μας. Χωρίς αυτά τα δύο θεμελιώδη δικαιώματα, η Δημοκρατία είναι κενή περιεχομένου".*

*Πηγή: http://www.sansimera.gr/worldays/19

ps: Σήμερα έφυγε ο Μεγαλύτερος Άνθρωπος, ο δικός μας Άνθρωπος, ο Θανάσης Βέγγος. Ήσυχα και αθόρυβα μα τόσο βροντερά. Καλό ταξίδι..

Τις πταίει?

Κοιτώντας τα πρωτοσέλιδα των σημερινών αθλητικών εφημερίδων, ακούγοντας απόψεις φιλάθλων-οπαδών στο ραδιόφωνο αλλά και συζητώντας με φίλους είτε πραγματικούς είτε "ηλεκτρονικούς" μία απορία που βασανίζει καιρό τον κόσμο του αθλητισμού σφηνώθηκε στο μυαλό μου. Ποιος φταίει ή μάλλον καλύτερα τι φταίει?

Η ερώτηση μάλλον ρητορική είναι καθώς είμαι σίγουρος ότι πάρα πολλοί αναρωτήθηκαν, πολλοί ασχολήθηκαν, κανένας όμως δεν βρήκε μια απάντηση που θα έλυνε το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα.

Αφορμή για τον προβληματισμό μου ήταν όπως είναι φυσικό τα τελευταία επεισόδια στον αγώνα του τελικού κυπέλλου Ελλάδος. Γιορτή ή ντροπή? Αν και σίγουρα ο υγιής ανθρώπινος νους θα το ονόμαζε ντροπή, υπάρχουν και απόψεις που... διαφωνούν. Δικαίωμα του καθενός και μάλιστα αναφαίρετο να έχει την άποψη του και να την στηρίζει με τα δικά του επιχειρήματα. "Το δικαίωμα όμως να λες τη γνώμη σου δεν συνεπάγεται αυτόματα το δικαίωμα να σε παίρνουν στα σοβαρά". 

Δυστυχώς στη χώρα μας κάποιοι έχουν παρεξηγήσει τις  έννοιες ελευθερία, άποψη, ηθική. Στο βωμό του "Vincere est totum" ( μτφρ: το να νικάς είναι το παν) καταστρατηγείται κάθε έννοια ηθικής και ελευθερίας με αποτέλεσμα η άποψη να διαφοροποιείται ανάμεσα σε νικητή και ηττημένο. Αποτέλεσμα αυτού? Μα τι άλλο πέρα από την σύγκρουση? Σύγκρουση αναπόφευκτη, σύγκρουση ισχυρή με ένα κόστος μέχρι στιγμής πολύ μικρό αναλογικά με το μέγεθος της. Μέχρι στιγμής. 

Όταν κατανοήσουμε όλοι ότι στον αθλητισμό υπάρχει νικητής και ηττημένος και χωρίς τον έναν δεν υπάρχει ο άλλος, ότι η βία δεν φέρνει αλλαγή αλλά μειώνει την αξία του ίδιου παιχνιδιού ίσως τότε να βαδίσουμε σε άλλα μονοπάτια, διαφορετικά αν όχι καλύτερα. Τότε μόνο θα έχουμε δικαίωμα να μιλάμε για ποιότητα, για θέαμα, για αθλητισμό. 

Αλλά κατανόηση σημαίνει και ορθή χρησιμοποίηση του μυαλού και της σκέψης. Όταν πάψουν να υπάρχουν άνθρωποι-δημαγωγοί, "διαμορφωτές" μυαλών και "καθοδηγητές" σκέψεων τότε θα υπάρξει αλλαγή. Αλλαγή που θα επηρεάσει όλη την κοινωνία. Αλλαγή πραγματική που όταν επέλθει θα ρίξει φως στο ερώτημα ΠΟΙΟΣ ή ΤΙ ΕΦΤΑΙΓΕ..