Είναι στιγμές που
νομίζεις πως η ανθρώπινη βλακεία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ωστόσο με μεγάλη
έκπληξη και συνάμα απογοήτευση βλέπεις πως ο νους του «βλάκα» μπορεί ανά πάσα στιγμή
να εκθέσει την όποια πεποίθηση ή σκέψη που μπορεί να κάνεις. Είναι απίστευτο το
γεγονός πως με εξαιρετική ευκολία καταστρατηγείται κάθε λογικό επιχείρημα κάθε
ατράνταχτη απόδειξη που να στηρίζει ότι λες, απλά και μόνο αφήνοντας κάποιον να
συζητήσει μαζί σου.
Φυσικά ο διάλογος
και η σζήτηση ακόμα και η αντιπαράθεση (όσο σφοδρή και να είναι) όταν γίνεται
από ανθρώπους που έχουν τη (στοιχειώδη) διάθεση να ακούσουν τι έχει να τους πει
ο συνομιλητής τους είναι δυνατό (όχι δεδομένο) να οδηγήσει σε έναν εποικοδομητικό
επίλογο. Το «τέλος» μιας τέτοιου είδους συνομιλίας θα αφήσει μια αίσθηση
ολοκλήρωσης, καθώς θα έχεις ακουστεί έχοντας ακούσει και το αντίστροφο.
Βέβαια υπάρχει
και η άλλη πλευρά, αυτή που καταστρέφει κάθε όρεξη να μιλήσεις να ακουστείς
θεωρώντας πως όχι απλώς χάσιμο χρόνου είναι αλλά κατασπατάληση λεπτών ζωής. Το
δύσκολο σε μια τέτοια κατάσταση είναι να την αποφύγεις. Αν μπορείς είσαι τυχερός.
Αν όχι τότε ακόμα και η αδιαφορία σου να κάνεις εσύ αυτήν την κουβέντα θα μεταφερθεί
λίγο δίπλα σου εκεί που ακόμα και να μην θες να συμμετάσχεις είσαι
εξαναγκασμένος να ακούς, να ξανακούς και να ξανακούς… Η ιστορία έχει δείξει πως
κανείς βλάκας δεν ηττήθηκε ποτέ παρά μόνο από τον χρόνο.
Το μείζον ζήτημα
είναι να μην εκτίθεσαι σε υπερβολική
βλακεία διότι τότε, δύο άσχημα τινά θα συμβούν. Ή θα βυθιστείς σε ένα πηγάδι
ανείπωτης βλακείας παρασυρόμενος από τον .. συνομιλητή σου ή θα βρεθείς σε μια
δύνη του χρόνου που θα σε μεταφέρει πολλά χρόνια μπροστά και όταν προσπαθήσεις
να δεις τι έγινε στο παρελθόν σου θα συνειδητοποιήσεις (αργά πλέον) πως
νικήθηκες και συ από τον χρόνο. Τον χρόνο που χαράμισες προσπαθώντας να πείσεις
τον εαυτό πως μπορείς να είσαι νικητής απέναντι στον καθένα.
